Najbrzydsze gry wideo wszech czasów. Oglądasz na własną odpowiedzialność

Gry wideo to sztuka. Nawet jeśli czasem mamy wrażenie, że niektóre tytuły powstały w wyniku koszmarnego eksperymentu lub przypadkowego naciśnięcia przycisku "wypuść do sklepów", to jednak wciąż są dziełem czyichś rąk. Bywa, że budżet nie dopisał, sprzęt nie udźwignął ambicji twórców, a grafik zaspał na wszystkie spotkania projektowe. Innym razem to kwestia decyzji - złych, niezrozumiałych i takich, które skazały grę na wizualną katastrofę.

Wśród najbrzydszych gier wszech czasów znajdziemy dziwaczne modele postaci, tekstury, które wyglądają jak wklejone na siłę, oraz światy, w których nawet mgła błaga o litość. Niektóre z nich zapisały się w historii jako synonim brzydoty, inne po latach zdobyły status kultowych - "tak złych, że aż dobrych". A są i takie, które najlepiej byłoby zostawić w mroku zapomnienia. Jeśli jesteś gotowy na podróż przez gry, które atakują wzrok gorzej niż filtry z Instagrama w 2010 roku, to zapnij pasy - będzie bolało.

Legenda. Wyścigi, które są wyścigami tylko z nazwy. Przeciwnik nie rusza z miejsca, zasady fizyki tu nie istnieją, a grafika? Cóż, wyglądała jak niedokończony projekt studenta informatyki sprzed dwóch dekad. Tekstury zlewały się ze sobą, a krajobrazy bardziej przypominały koszmar niż tło dla ścigałki.

Tak, to gra. I tak, była tak brzydka, jak brzmi. Samochody wyglądały jak klocki, otoczenie - jak przypadkowy zlepek tekstur w Paintcie, a wszystko zdawało się poruszać w 15 klatkach na sekundę. Trudno uwierzyć, że ktoś w pewnym momencie pomyślał: "tak, to może się sprzedać".

Przejście z 2D do 3D bywało trudne, ale Bubsy 3D było absolutnym koszmarem wizualnym. Wydaje się, że gra powstała w okresie, w którym jeszcze nikt nie wiedział, jak powinno wyglądać dobre 3D Modele były kanciaste, kolory przypominały starą paletę z Worda, a kamera - to już istny dramat.

Kto by nie chciał gry o Simpsonach? Niestety, ta pozycja przypominała raczej zły żart. Postacie wyglądały jak tanie podróbki z marketu, animacje były niezgrabne, a całokształt sprawiał wrażenie beta wersji, która nigdy nie powinna ujrzeć światła dziennego.

To wręcz kultowy przykład brzydoty. Gra z Supermanem w roli głównej była katastrofą nie tylko pod względem rozgrywki, ale i grafiki. Mgła (rzekomo kryptonitowa) zasłaniała niemal wszystko, a to, co dało się zobaczyć, wyglądało jak najgorszy koszmar ery Nintendo 64.

Spin-off jednej z najbardziej ikonicznych bijatyk w historii to podręcznikowy przykład, jak nie robić gier. Animacje postaci były toporne, a tła przypominały tanie rekwizyty teatralne. Wszystko w tej produkcji wyglądały, jakby było niedokończone - od nieprzystających do siebie kolorów, po dziwaczne modele.

To miała być mroczna i klimatyczna gra o polowaniu na wampiry, ale zamiast tego dostaliśmy pusty świat pełen nijakości. Lokacje były monotonne, modele postaci i przeciwników sztywne, a oświetlenie bardziej przypominały szkolny projekt stworzony w edytorze map. Vampire Rain to przykład, jak nawet ciekawy koncept można pogrzebać (czy też zabić osinowym kołkiem) przez niską jakość wykonania.

Obietnice Johna Romero, że "zrobi z nas swoją sukę", okazały się wyjątkowo gorzkie. Daikatana, reklamowana jako przełom w świecie gier, wyglądała przestarzale już w dniu premiery. Kanciaste modele, mdłe tła i szokująco złe efekty wizualne uczyniły ją jednym z największych rozczarowań tamtych czasów. Co więcej, nie tylko grafika, ale i sama rozgrywka była daleka od oczekiwań.

Aniołki Charliego miały wnieść kinową akcję na ekrany konsol, ale rezultat był dokładnie odwrotny od zamierzonego. Postacie przypominały plastikowe manekiny, ich ruchy były nienaturalne, a animacje wyglądały, jakby były robione w pośpiechu. Lokacje były puste i pozbawione szczegółów.

Nie wiadomo, co bardziej przerażało w tej grze - jej absurdalny pomysł czy oprawa wizualna. Elf Bowling, w którym elfy robią za kręgle, wygląda jak prototyp opracowany przez początkującego grafika. Modele elfów są karykaturalne, a plansze to chaos tekstur przypominający czasy darmowych gier flashowych.

Legenda wśród katastrof. Gra, której klęska pogrzebała branżę gier wideo w latach 80. Tak, to ta, którą zakopano na pustyni. Środowisko, w którym toczy się akcja, to puste korytarze, ET wygląda jak plama, a cała rozgrywka to istna droga przez mękę. Jeśli kiedykolwiek narzekaliście na bugi w Cyberpunku 2077, pamiętajcie, że bywało dużo gorzej...

Gra osadzona w uniwersum Mario, wydana na Philips CD-i, była koszmarem graficznym. Animacje wyglądały jak dzieło amatorów, postacie były karykaturalne, a sama estetyka bardziej przypominała budżetową kreskówkę niż produkcję związaną z kultową marką. Hotel Mario to przykład, jak można zaszkodzić wizerunkowi ukochanego bohatera.

Niełatwo nazwać "to coś" grą, bo Plumbers Don't Wear Ties to interaktywny koszmar w formie pokazu slajdów. Zdjęcia o niskiej rozdzielczości, groteskowe kostiumy i absurdalna estetyka uczyniły z tej produkcji niezapomniane doświadczenie... choć nie w pozytywnym sensie. To jeden z najbardziej kuriozalnych tytułów, jakie kiedykolwiek powstały.

Strzelanka o paintballu mogłaby być świetnym pomysłem, ale Extreme Paintbrawl pokazał, jak łatwo można wszystko popsuć. Modele postaci wyglądały jak z gier sprzed kilku generacji, otoczenie było puste, a tekstury przypominały tapety rodem z lat 90. W dodatku grafika nie nadążała za dynamiczną rozgrywką.

Ambitna gra, która miała na nowo zdefiniować interaktywne przygody w świecie dinozaurów, stała się synonimem niedopracowanej produkcji. Trespasser cierpiał na fatalną grafikę - modele dinozaurów były kanciaste, tekstury otoczenia mdłe, a system fizyki bardziej komiczny niż realistyczny. Całość wyglądała jak projekt eksperymentalny, który nigdy nie powinien opuścić fazy testów.